دورهمی‌های دختران کابل ؛ از محافل فرهنگی تا دوچرخه سواری

افغانستان یکی از بدترین کشورها برای زندگی زنان شناخته شده است. همیشه همراه با نام افغانستان، خشونت‌ها علیه زنان و محدودیت‌ها برای آنان در ذهن خیلی‌ها خطور می‌کند.

اما زندگی برای زنان در این کشور به خصوص در بعضی از شهرهای بزرگ، چهره دیگری نیز دارد. توام با لحظات خوش و پر از خاطره.

دختران در کابل به خصوص در سالهای اخیر، آزادی‌های زیادی به دست آوردند. زندگی آنها اگر چه خالی از مشکلات نیست اما می‌کوشند آنطور که می‌خواهند زندگی کنند.

“کافه” پاتوق ماست

سمیرا سادات، خبرنگار آزاد، می‌گوید بعد از سپری کردن روزهای کاری و درگیری‌های روحی و روانی، دمی بودن با دوستان برایش آرامش را به ارمغان می‌آورد.

او و دوستانش گهگاهی در پایان روز و گاهی آخر هر هفته، همدیگر را می‌بینند

عکاسی، عشق جدید دختران در افغانستان

سمیرا می‌گوید “کافه” پاتوق همیشگی‌شان است و آنها دور هم با گوش دادن به موسیقی، دکلمه شعر و نوشیدن قهوه و چای وقت فراغت‌شان را می‌گذرانند.

تماشای فیلم، شب نشینی‌های دوستانه، کوهنوردی، بولینگ، شنا، قدم زدن، رفتن به باشگاه ورزشی و حتی گاهی سفر به ولایات امن مثل بامیان، از سرگرمی‌های او و دوستانش است.

او می‌گوید که هنوز در این کشور حتی در پایتخت آن کابل، خیلی چیزها برای زنان چون کافه نشینی، رانندگی، شب گردی‌های دوستانه و رفتن به محلات تفریحی، قابل هضم نیست و مشکلات زیادی چون برچسب خوردن “دختر بد” و مزاحمت‌های خیابانی و ناامنی را به دنبال دارد.

آیا زنان مکزیک کمتر از مردان فاسدند؟

اما این دورهمی‌های سمیرا و دوستانش گهگاهی با استقبال هم رو به رو می‌شود؛ “سه سال پیش یک عکس از رفتن‌مان به کوه در فیسبوک نشر کردیم. خیلی‌ها ذوق زده شدند. پیام هایی از دوستان خارج از کشور دریافت کردیم که از کوه رفتن دسته جمعی ما دختران بدون هیچ مردی، خوشحال شده بودند. می‌گفتند باورهایشان در مورد کابل تغییر کرده.”

سمیرا می‌گوید کابل به اندازه کافی به شهروندانش به خصوص زنان درد داده، اما آنها تلاش می‌کنند شادی‌ها را در زندگی خودشان خلق کنند “باید از زندگی لذت ببریم و زندگی را سخت نگیریم. تفریحات سالم زنانه و مردانه ندارند. به کسی اجازه ندهیم آنچه حق ماست، با حرف‌ها، زخم زبان‌ها، تهمت و برچسب‌ها از ما بگیرد.”

پیاده روی، کوهنوری و دوچرخه سواری

سعدیه برومند، کاپیتان تیم ملی اتلتیک افغانستان است. او می‌گوید وقتی از کارهای روزمره خسته می‌شوند و فرصت پیدا می‌کنند، برای رفع خستگی‌ها و لذت بردن از زندگی با دوستانش قرار می‌گذارند.

قدم زدن، بایسکل رانی (دوچرخه سواری) و کوهنوردی سرگرمی‌های سعدیه و دوستانش است. او می‌گوید جمع‌شان معمولا پنج نفره و گهگاهی دو نفره است.

من مادرم، اما مجرد

سعدیه قصه می‌کند “با فهیمه دوستم پیاده روی می‌کردیم و می‌خندیدیم. یکی از کنارمان گذشت و گفت: هله که نشه (مست) هستند. من و فهمیه بلندتر از قبل خندیدیم. از بس در این مملکت غم دیدیم اگر بخندیم مردم فکر می‌کنند نشه هستیم.”

او می‌گوید آزار و مزاحمت‌های دیگران برایش بی تفاوت است. سعدیه به این باور است که دختران باید برای خود زندگی کنند نه برای جامعه.

سعدیه می‌گوید با وجود تمام آزادی‌ها، محدودیت‌هایی از سوی خانواده دارد مثلا هیچ وقت نباید در تاریکی شب بیرون از خانه باشد.

مبارزه هر روز زنان مراکشی با آزار خیابانی

او نیز عکس‌های زیادی از دورهمی‌های دوستانه‌اش در شبکه‌های اجتماعی می‌گذارد. می‌گوید عکس‌ها برای او خاطره هستند و دوست دارد این شیوه زندگی دختران برای بقیه عادی شود. مخاطبانش گاهی او را دختر با جرات می‌گویند و گاهی او را دختر “خراب و از خانواده بی بند و بار” تصور می‌کنند.

طوری باشیم که دوست داریم

محبوبه هزاره، دانشجو، یکی دیگر از جوانان کابل است که اوقات زیادی را با دوستانش می‌گذراند به خصوص زمانی که در دانشگاه است.

پیاده روی و رفتن به ساحات تفریحی از برنامه‌های او و دوستانش است. جمعی که معمولا دخترانه است.

+ پای صحبت دختری که سازمان ملل، او را ‘ملاله ی تاجیک’ نامیده

محبوبه می‌گوید در کنار خیابان آزاری‌های همیشگی در کابل، نبود ساحات تفریحی کافی در این شهر از مشکلات آنهاست.

او می‌گوید نظرات مخاطبان زیر عکسهای دسته جمعی شان در شبکه‌های اجتماعی، گاهی مثبت است و گاهی همراه با توهین.

اما محبوبه تاکید دارد که نباید به حرف‌های مردم زیاد اهمیت داد و باید طوری بود که دوست داریم و راحتیم.

زینب محمدی

بی‌بی‌سی _ کابل

۰۳٫۱۲٫۲۰۱۶