شاید کم‌تر کسی باور کند که کمیته ملی المپیک افغانستان نیز نیاز به یک واسطه دیگر دارد تا چیزی شبیه حکومت وحدت ملی، به موجی از اختلافات و زد‌و‌بندها نقطه پایان بگذارد.
این اختلافات باعث شده تا افغانستان از کشورهایی باشد که کم‌ترین نماینده ورزشی در المپیک ریو را به خود اختصاص بدهد و هم‌ز‌مان جودوکاری که برای حضور در مسابقات برازیل از بودجه شخصی خود سفر کرده و حتا در زمینه اخذ ویزا به مشکل برخورده، مسابقه را بدون آن‌که مربی داشته باشد، با نتیجه ۱۰۰ بر ۰ و در ۹ ثانیه به حریف پرتگالی‌اش واگذار کند.
هم‌اکنون کمیته ملی المپیک افغانستان دو رییس دارد، یکی از این دو رییس را رییس‌جمهور غنی تعیین کرده و دولت به آن بودجه اختصاص می‌دهد و دیگری نامش به‌عنوان رییس در شورای آسیایی المپیک و کمیته بین‌المللی المپیک ثبت است.
این اختلافات در حدی است که اوایل امسال کنترول بر سر ساختمان اصلی این کمیته به یک موضوع جنجالی تازه تبدیل شد.
کمیته‌ای که از سوی رییس‌جمهور حمایت می‌شود، رییس آن محمود حنیف است و کمیته‌ای که ثبت کمیته آسیایی المپیک است رییس آن محمد‌ظاهر اغبر است. ظاهر اغبر در اوج مبارزات انتخابات ریاست‌جمهوری از داکتر عبدالله رییس فعلی اجرایی حمایت کرده بود. کمیته آقای حنیف، بودجه‌ای را که دریافت می‌کند به کمیته آقای اغبر اختصاص نمی‌دهد.
در حال حاضر محمد ظاهر اغبر با تاکید بر غیر‌دولتی‌بودن کمیته ملی المپیک، می‌گوید که ریاست وی انتخابی است و از سوی شورای آسیایی المپیک و کمیته بین‌المللی المپیک به‌عنوان رییس این نهاد شناخته می‌شود اما از سوی دیگر، محمود حنیف ادعا می‌کند که رییس‌جمهور در حکمی سرپرستی وی را تایید کرده است.
از همه جالب‌تر اینکه کمیته آقای اغبر، همان کمیته‌ای که حکومت حمایتش نمی‌کند در مسابقات ریو ۲۰۱۶ به‌صورت رسمی به نمایندگی از افغانستان شرکت کرده است.
مطابق قوانین بین‌المللی، فدراسیون‌های فوتبال و کمیته‌های المپیک باید از مداخله‌های صریح دولت‌ها در امان باشند و نهادهای معتبر بین‌المللی مثل فیفا و کمیته بین‌المللی المپیک آن را مداخله سیاسی عنوان می‌کنند.
امسال کویت تنها کشوری است که به‌دلیل مداخلات دولت از حضور در المپیک محروم مانده است.
تاثیر این زد و بندها بر روحیه ورزشکاران
پس از شکست طالبان، احتمالا ریو ۲۰۱۶ برازیل تنها دوره‌ای است که افغانستان با کم‌ترین امکانات و بدون حمایت آن‌چنانی کارنامه‌ای نه‌چندان درخشان را در مسابقات المپیک کسب خواهد کرد. بزرگ‌ترین دلیل آن نیز زدوبندهای سیاسی و نبود حمایت‌های لازم عنوان می‌شود. هر‌چند مسابقه یک ورزشکار دیگر کشور در رشته دو میدانی هنوز باقی مانده است، اما افغانستان در رشته دو و میدانی هیچ‌گاه دست‌آوردی نداشته است.
محمدتوفیق بخشی، کیمیا یوسفی و عبدالوهاب ظهیری سه ورزشکاری هستند که در مسابقات المپیک تابستانی به رقابت می‌پردازند.
در این میان محمدتوفیق بخشی تنها در ظرف ۹ ثانیه ضربه فنی شد تا افغانستان پس از این و در ادامه رقابت‌ها به دو ورزشکار دیگر خود امید ببندد. محمدتوفیق بخشی در این دیدار مقابل حریف ۲۳ ساله نام‌دارش خورخه فونسکا در ظرف ۹ ثانیه ضربه فنی شد و مسابقه را ۱۰۰ بر ۰ به حریفش واگذار کرد.
آقای بخشی در گرفتن ویزای برزیل با مشکلات جدی روبه‌رو شده بود و بخش کلانی از بودجه سفر به برازیل را خودش متحمل شده است. به این معنا که ورزشکاران ما هم اکنون در ریو بدون حمایت از کمیته ملی المپیک و اداره تربیت بدنی ورزش عازم این مسابقات شدند.
آقای بخشی پیش از برگزاری مسابقه خود گفته بود: «دولت افغانستان توجهی به ورزش این کشور ندارد و ورزشکاران افغان قربانی مخالفت‌های سیاسی‌اند.»
فیروز مشعوف، خبرنگار ورزشی می‌گوید: «نباید او (توفیق بخشی) را ملامت کرد. از اینکه در مقابل حریف پرتگالی ضربه فنی شده ناراحت شدم، ولی به هیچ عنوان او قابل سرزنش نخواهد بود، زیرا او با هزینه شخصی‌اش به تاجیکستان سفر کرده و با مربیان این کشور تمرین کرده است، او حتا برای گرفتن ویزه برزیل نیز سختی‌های زیادی متحمل شده است.»
مشعوف می‌گوید: «با او برخوردهایی شده است که نباید با یک ورزشکار المپیکی صورت گیرد.»
به‌گفته این خبرنگار ورزشی: «مسوول این شکست کسانی استند که بیشترین بی‌توجهی و خیانت را به ورزش افغانستان کرده‌اند، همان‌هایی که مدام به‌خاطر گرفتن چوکی قدرت برای هم‌دیگر شاخ و شانه‌کشیدن و این را برای خود افتخار دانسته‌اند.»
برگشت به عقب، افزایش ناامیدی‌ها در عرصه ورزش
طی یک دهه اخیر، ورزش در افغانستان رشد قابل ملاحظه‌ای داشت. در عرصه‌های مختلف ورزشکاران افغان در میدان‌های ورزشی افتخار آفریدند و بیرق سه‌رنگ کشور را به اهتزار در آوردند. اما یکی دو سالی است که از این دست‌آوردها هیچ خبری نیست.
پس از شکست طالبان، افغانستان ۴ دوره المپیک را در آتن، پکن، لندن و برازیل تجربه کرده است، اما این‌بار امیدها برای افغانستان کم‌رنگ‌تر از هر سه دوره پیش است.
در المپیک ۲۰۰۴ آتن و در نخستین حضور ورزشکاران افغان پس از فروپاشی نظام طالبان، تماشاگران زیادی از ملیت‌های مختلف در مراسم افتتاحی به احترام افغانستان به‌پا خاستند. این نخستین تجربه افغانستان در المپیک و پس از سال‌ها غیبت بود و کم‌تر کسی توقع دست‌آورد آن‌چنانی از این تیم داشت.
اما چهار سال بعد و در سال ۲۰۰۸، در المپیک پکن، افغانستان موفق شد نخستین مدال المپیکی‌اش را در این مسابقات کسب کند. روح‌الله نیکپا در این مسابقات برنز گرفت و افغانستان پیش از این هیچ‌گاه چنین دست‌آوردی در المپیک نداشت.
المپیک افغانستان در سال ۲۰۱۲ با شمار بیشتری از ورزشکاران عازم لندن شد. سالی که بسیاری از مردم افغانستان به‌دلیل تلاش‌های قهرمانانه نثاراحمد بهاوی و روح‌الله نیکپا به خود بالیدند، اشک شوق ریختند و خوشی و سرور خود را به‌ویژه از طریق شبکه‌های اجتماعی ابراز داشتند.
نیکپا بازهم مدال گرفت و نثار احمد بهاوی، به‌دلیل مصدومیت شدید، نتوانست اما او آن‌چنان به رغم مصدومیت شدید در مقابل حریف خود مبارزه کرد که جهان را حیرت‌زده ساخت. برخی از رسانه‌های بین‌المللی او را شجاع‌ترین ورزشکار المپیک لندن لقب دادند.
اما امسال ورزشکاران افغانستان با حاشیه‌های زیادی در المپیک ریو شرکت کردند. نیکپا که تنها امید مردم در المپیک بود، چندی پیش کشور را ترک کرد و به نیوزلند پناهنده شد. او المپیک را از دست داد، اما با پادرمیانی بزرگان ورزش و حکومت، او پس از ۱۳ ماه دوباره افغانستان آمد.
اختلافات و زدوبندهای مسوولان سابق و جدید کمیته ملی المپیک نیز در کم‌رنگ‌بودن حضور ورزشکاران افغان در المپیک بی‌تاثیر نبوده است.
در المپیک ریو ۲۰۱۶، ورزشکاران افغانستان بی‌آنکه رسما جواز حضور در این مسابقات داشته باشند، تنها با کارت سفید و افتخاری کمیته بین‌المللی المپیک ۳ تن از آنان جواز حضور در این رقابت‌ها را به‌دست آورده‌اند.
فعلا عبدالوهاب ظاهری و کیمیا یوسفی، دیگر نمایندگان افغانستان در المپیک ریو هستند. ظاهری در رشته ۱۰۰ و ۲۰۰ متر دو و میدانی به نمایندگی از افغانستان در ریو حضور دارد و کیمیا یوسفی دختر مهاجر افغان در ایران، بی‌هیچ حمایتی قرار است رقابت کند.
شنبه ۲۳ اسد ۱۳۹۵ – وحید پیمان
منبع : بی بی سی
