“لبخند بزن افغانستان”، پروژهای از پرویز رحیمی، خبرنگار و عکاس جوان افغان در فرانکفورت آلمان است که میخواهد با عکسهای مملو از احساس و عاطفهاش از مردم افغانستان همزمان با نشان دادن شرایط سخت زندگی در چهره افراد، لبخند آنها را نیز برجسته کند.
عکسهای آقای رحیمی از عکسهای سایر عکاسان متفاوت است؛ او نه تنها مصائب و مشقات مردم عادی را پنهان نمیکند بلکه لبخند آنها را با مهارت خاص برجسته میسازد، مثل آن که گنج را از دل خاک بیرون کشیده باشد.
او که خود طعم تلخ مهاجرت را به خوبی چشیده و مشکلات زندگی در ایام جنگ و غربت را با گوشت و پوست لمس کرده است، میخواهد نشان بدهد که حتی در نهایت فقر و بدبختی هم میشود لبخند زد.
آقای رحیمی میگوید: “میخواهم دیگر وقتی کسی نام افغانستان را میشنود، تنها انفجار، انتحار، بدبختی و بیچارگی این نسل مظلوم در خاطرش ظاهر نشود و بجایش پیام صلح در ذهنش تداعی شود.”
آقای رحیمی نه تنها مصائب و مشقات مردم عادی را پنهان نمیکند بلکه لبخند آنها را با مهارت خاص برجسته میسازد
هدف پرویز رحیمی از برپایی این نمایشگاه تنها نشان دادن لبخند مردم عادی کشورش نیست؛ او میخواهد با فروش این عکسها به کودکان پناهجو که مانند خود او در آوان کودکی مجبور به ترک کشورشان شدند، کمک کند.
او میخواهد برای آنها مداد رنگی، کاغذ و وسایل نقاشی بخرد تا آنها بتوانند یک دنیایی رنگی و عاری از جنگ و خشونت را به تصویر بکشند.
آقای رحیمی میخواهد به جهانیان نشان بدهد که جنگ، فقر و خشونت نمیتواند لبخند را از سیمای مردم به ویژه چهره معصوم کودکان افغانستان برچیند.
او میگوید: “من گهگاهی طنز مینویسم و تمام عناوین عکسهایم نیز طنزگونه است که بیننده را به ابعاد دیگر عکسها متوجه میکند و او را به فکر وا میدارد.”
پرویز رحیمی از ژانویه سال جاری میلادی به این سو در فرانکفورت زندگی میکند و هنوز مراحل نهایی پذیرش او به عنوان پناهنده در آلمان طی نشده است. اما او وقت خود را بیهوده تلف نمیکند و هرچه در توان دارد برای کمک به همنوعانش بکار میبندد. در حال حاضر او دانشجوی رشته عکاسی در دانشگاه هنری “ها اف گ” در “افنباخ” است و همزمان فعالیتهای مختلف فرهنگی هم میکند؛ از جمله شرکت در سمینارهای علمی که توسط دانشجویان آلمانی و مهاجرین برای تبادل نظر و کمک به ادغام مهاجرین در این دانشگاه برگزار میشود.
او میخواهد به جهانیان نشان بدهد که جنگ، فقر و خشونت نمیتواند لبخند را از سیمای مردم افغانستان برچیند
حمایت کننده اصلیش در این نمایشگاه، نهاد هنری “ارتس فورم” بوده است.
این نمایشگاه تا چهاردهم ماه جاری میلادی برای بازدیدکنندگان بازخواهد بود. دوستان و همزبانانش در بیرون از اردوگاهی که آقای رحیمی در آن زندگی میکند، از او حمایت کردند و در برگزاری این نمایشگاه با او همکاری کردند. شماری از رسانههای آلمانی نیز با تقدیر از کارهای پرویز رحیمی، یکی از “عکسهای تاثیرگذار” او را همراه با مصاحبهای از وی به چاپ رساندهاند.
آقای رحیمی اما از هموطنانش در ارودگاهی که به سر میبرد گلایه دارد و میگوید با آنکه تلاش کرده آنها را از طریق پخش آگاهیها از برگزاری نمایشگاه عکاسیاش در جریان بگذارد، ولی واکنشها کمرنگ و علاقمندی کمتر بوده است.
پرویز رحیمی هم مانند بسیاری از افغانها طعم مهاجرت را چشیده است. او کودکی یک ساله بیش نبود که به ایران مهاجرت کرد و تا ده سالگی در آنجا ماند. مدرسه را در ولایت هرات، در غرب افغانستان به پایان رساند و شامل دانشکده تعلیم و تربیه (آموزش وپرورش) در دانشگاه هرات شد و در سال ۲۰۰۶ دانشگاه را به پایان رساند.
پرویز رحیمی میگوید: “در زمان دانشگاه با یک دوست خوب آشنا شدم که به نوعی مرا وارد دنیای رسانه کرد.” کارهای خبرنگاری را از همان دوران دانشگاه با رادیو صدای جوان و تلویزیون طلوع آغاز کردم.”
من گهگاهی طنز مینویسم تا بیننده را به ابعاد دیگر این عکسها متوجه کند و او را به فکر وا دارد’
در سال ۲۰۰۹ با استفاده از بورسیه کشور به هندوستان رفت و ماستریاش (فوق لیسانس/کارشناسی ارشد) خود را در رشته رسانه و ارتباطات بدست آورد.
بعد از نزدیک به دو سال تحصیل به حیث کارشناس روابط عامه در دفتر والی هرات وظیفه اجرا کرد که همزمان به کارهای مختلف فرهنگی میپرداخت.
آقای رحیمی میگوید: “در دسامبر ۲۰۱۵ مجبور شدم به آلمان مهاجرت کنم و بعد از جابجایهای زیاد از ژانویه سال ۲۰۱۶ دریکی از کمپ های مهاجرین در شهر فرانکفورت زندگی میکنم.”
او میگوید باید در زندگی هدف داشت و میافزاید که برای رسیدن به این اهداف اکنون مشغول آموختن و تکمیل زبان آلمانی خود است.
منبع : بی بی سی