هنوز هم برایش آسان نیست که همپای همکاران مردش به پیش برود، اما نهایت تلاشش را می کند. او نه تنها در این شرایط از مردان پیلوت عقب نمانده، بلکه از آنان چند قدمی پیشتر هم رفته است.
کپتان نیلوفر رحمانی حالا می تواند با طیاره های بال ثابت و چرخ بال پرواز کند. او دو سال آموزش های فشرده را به سبک ناتو به پیش برده و اکنون “تورن” قوای هوایی اردوی ملی افغانستان است.
وی زمانی شوق حرفه پیلوتی را پیدا کرد که کودکی بیش نبود. نیلوفر از اشتیاق پدرش به پیلوت شدن زیاد شنید، اما پدرش هیچ وقت موفق نشد پیلوت شود.
از آنجایی که نیلوفر دوست داشت پدرش به آرزوی خود برسد، وقتی بزرگ شد تصمیم گرفت خودش پیلوت شود؛ اما چنین تصمیمی در جامعه بسته افغانستان کار آسانی نبود. نیلوفر می گوید: «خودم هم از پرواز بسیار خوشم می آمد، همیشه وقت که یک پرنده را در هوا می دیدم، با خودم می گفتم: کاش من هم مثل اینها بال پیدا کنم و بتوانم پرواز کنم».
