کابل/۱۰میزان/فرهنگستان
زنان آموزگار در کابل با نگرانی از سرنوشت ناروشن شان در افغانستان از حکومت می‌خواهند که زمینه تدریس را در مکتب‌ها برای شان فراهم کنند.
عزیزه که ۳۳ سال آموزگار در مکتب غلام حیدرخان است، می‌گوید نزدیک به دو ماه می‌شود به مکتب نرفته است و حکومت باید سرنوشت شان را روشن کند.او گفت: «سی و سه سال رشته کیمیا را تدریس کردم و فعلا بی سرنوشت در خانه نشسته‌ام. برای ما یک تشویش است که آینده ما چی می‌شود.»
از سویی‌هم، شماری از مسوولان مکتب‌ها در افغانستان می‌گویند که با خانه نشین شدن آموزگاران زن، با کمبود شدید آموزگار روبرو شده اند.
مکتب غلام حیدرخان یکی از مکتب‌های پسرانه در شهر کابل است که بیش از ده هزار دانش‌آموز در آن سرگرم آموزش استند.
به گفتنه مسولان این مکتب، هفتاد درصد آموزگاران این مکتب را زنان تشکیل می‌داد که اکنون بی‌سرنوشت در خانه‌های شان استند.
اسدالله کوهستانی، مدیر لیسه عالی غلام حیدرخان، گفت: «آموزگاران زن به مکتب نمی‌آیند و ما با کمبود آموزگار روبرو استیم.»
ابراهیم، دانش‌آموز، گفت: «با مشکل جدی روبرو شدیم. استادان مرد که اکنون حضور دارند به تنهایی نمی‌توانند تمام صنف‌ها را تدریس کنند.»
فیصل صدیقی، دانش‌آموز، گفت: «ما از امارت اسلامی می‌خواهیم که به ما آموزگاران تازه و یا هم آموزگاران سابق را بفرستد تا به درس‌های خود ادامه بدهیم.»
مقام‌های حکومتی می‌گویند که کارشیوه برای رفتن آموزگاران و دانش‌آموزان دختر به مکتب‌ها وجود دارد اما تا اکنون نهایی نشده است.
نورمحمد متوکل، عضو کمیسیون فرهنگی وزارت اطلاعات و فرهنگ، گفت: «امارت اسلامی روی این مسایل بحث می‌کند که آموزگاران خانم چگونه به کار شان ادامه بدهند و دانش آموزان دختر چگونه به درس‌های شان ادامه بدهند.»
خبرنگار فرهنگستان ازکابل
سمیع صدیقی
