کابل/۱۶حوت/فرهنگستان
فرشته نجیب که دو سال پیش از دانشکده‌ی ژورنالیرم دانشگاه کابل فارغ شده‌است و مدتی هم در نهادهای مدنی کار کرده بود، بعد از منع زنان از کار و بسته شدن نهادهای تحصیلی بر روی زنان این روزها دلگرمی‌اش کتاب‌هایی است که کنار پنجره گذاشته است. کتاب‌هایی که باعث فراموشی درد و رنجِ محرومیت‌های او می‌شود.
او می‌گوید که این روزها بهترین دوستانش نویسندگان چون “اوریانا فالاچی”، “الیف شافاک” پایلو کوئلیو و … است که با رمان‌های‌شان او زمان حال را فراموش می‌کند.
فرشته با اشاره به نزدیک شدن هشت مارچ روز جهانی زن می‌گوید: «این روز در تمام جهان در حالی تجلیل می‌شود که دو سال است، زنان افغانستان از تمام حقوق اساسی بشری محروم اند دفترها، مکاتب، دانشگاه‌ها بر روی آنان بسته است. اما ام‌روز زنان افغانستان این روز را تجلیل نمی‌کنند چون در شرایط فعلی معنای ندارد.
او و دوستانش که آرزوها و هدف های شان واقعیت نشد با حسرت این‌که اگر می‌توانستن نتیجه‌ی متداوم زحمت‌های شان را ببینند، برای دخترانی این سرزمین آرزو می‌کنند که از اسارت و تاریکی نجات یابند.»
دوست دارم نتیجه زحمات خود را ببینم
زهرا ماندگار دانش‌جوی بر حال دانشکده‌ي هنر‌های زیبای دانشگاه کابل است. چهار سال است که او برای ارتقای جایگاه خود و زنان تلاش می‌کند.
او عضو کارگاه شعر دانش‌جو بود. و آرزو داشت که بتواند روزی هنر خود را به بیرون کشور انتقال دهد تا استعداد و توانایی زنان افغانستان را به دنیا نشان دهد.
مژگان سادات خبرنگار می‌گوید: «خبرنگاری را فراموش کرده‌ام چه رسد به روز زن این روز برای ما معنی ندارد. به مناسبت از هشتم مارچ می‌خواهم به مشکلات خبرنگاران زن توجه شود. اگر جهان می‌خواهد از این روز تجلیل کند باید مشکلات زنان افغانستان را نادیده نگیرند».
این آرزوها و خواست‌ها در حالی در میان زنان و دختران افغانستان اوج می‌گیرد که هشت مارچ یا روز همبستگی زنان نزدیک است و زنان افغانستان از روی ناچاری به هزاران در بسته صدا می‌زنند تا محدودیت‌هایی که برای آنان وضع کرده‌اند، برداشته شود. هرچند مشخص نیست که این محدودیت چه زمانی پایان خواهد یافت اما جهان یک بار دیگر روز جهانی زن را تجلیل خواهند کرد.
خبرنگار فرهنگستان از کابل
سمیع صدیقی
