جوانان دانشجو و چالش های “آموزش انلاین “
کابل/۲۴ثور/فرهنگستان
آموزش در فضای مجازی ، همان آموزش آنلاین یا آموزش از راه دور است که در کشورهای پیشرفته با استفاده از خدمات مدرن انترنتی برای دانشجویان ،پیشکش میشود.
می خواهم در این نوشته چگونگی و چالش های این پدیده مدرن و ضروری را مورد توجه و بررسی قرار دهم :
در کشوریکه فقر بیداد میکند و خانواده ها برای تامین حد اقل نیاز مندی های شان به مشکل مواجه اند ، چگونه میتوانند مصارف گزاف انترنت چندین دانشجوی خانواده خود را بپردازند ؟
آموزش در فضای افغانستان کمی فرق میکند، کی میداند! شاید آموزش برای دانشجویان الهام شود شاید هم در هوا توسط آکسیژن به مغزهایشان منتقل شود، افغانستان است امکان هر چه میرود…
چندی پیش وزارت تحصیلات عالی به هدف فعال نگه داشتن دانشگاه ها در شرایط شیوع ویروس کرونا طرحی را زیر نام آموزش آنلاین به ریاست جمهوری افغانستان پیشنهاد نمود و بعداز دریافت موافقت ، طرح آموزش انلاین را عملی نمود .
صبحدم به این سیستم فکر میکردم که رفیق دانشگاهیام تماس گرفت:
احمد: از درسها احوال داری؟
-مگر در گروپ واتسپ صنف نیستی؟!
احمد: سمیعجان در منطقهی ما آنتن شبکههای مخابراتی بسیار ضعیف است حال هم صدایت قطعقطع میشود، چه رسد به آموزش آنلاین…
تماس قطع شد لحظهای سکوت کردم با خود گفتم دریغا و حسرتا…
در نظام آموزشی افغانستان که ۹میلیون دانشآموز وجود دارد، صدهزار آن هم درست نمیتوانند به شکل آنلاین درس بخوانند.
همینگونه در گروپ مسنجر دانشگاه پیامهای میآمد که بویی از اعتراض میداد”آموزش انلاین متوقف شود!”.
ناامید شدم کمی هم ترسیده بودم که یکسمستر درسیام به هدر نرود، خواستم بدانم صدای اعتراض تاکجاها بلند شده است؛ پیام وزارت تحصیلات را خواندم که نگاشته بود:
” ۳۸ پوهنتون دولتی، ۱۱پوهنتون خصوصی و در مجموع ۱۴۷۵۸۹محصل تا حال درسیستم(HELMS) راجستر شدهاند و عملاً از سیستم استفاده میکنند.”
سیستم آموزشهای آنلاین به گونهای طراحی شده است که استادهای ما میتوانند لکچرنوتهای خود را به زبانهای فارسی، پشتو و انگلیسی اضافه کنند. ”
شتابزده داخل سیستم شدم، نه کسی، نه هم خبری از مواد درسی بود، کار خانگی یا فعالیتی درسی هم وجود نداشت، آری! ناامید شدم…
میان کلافگیهای روزگار سری زدم به پُستهای اعتراضکنندهها، یکی نوشته بود؛ ” نابرابریها درنظر گرفته شود وزارت تحصیلات باید درک کند که دانشآموزیکه گوشی هوشمند که به جایش باشد حتا توان شکمسیر خوردن نان خود را ندارد چهگونه به شکل”GB” انترنت فعال کند و درس آنلاین بخواند” مات شدم و خواستم چیزی بنویسم و آنرا با شما شریک کنم:
با مشکلهای که یک دانشآموز در افغانستان دست و پنجه نرم میکند ۸ میلیون و خورده از پروسه آموزش باز میماند یعنی این سیستم با اینترنت میتواند برای موفق باشد پس باید روی مشکل های کلی رفت که وزرات تحصیلات باید به آن اندیشیده باشد از نظر من; قسمی که وزارت مخابرات قبلاْ گفته بود یک GB اینترنت ۱۲ افغانی برای شبکه های مخابراتی تمام می شود اما آن را شبکه های مخابراتی ۲۵۰ افغانی به فروش میرساند هر چند ۳۰ درصد بهای اینترنت بعضی از شبکه های مخابراتی کاهش یافته اما باز هم با اقتصاد یک دانشجو همخوانی ندارد در کنار کاهش بهای اینترنت برای یک دانشجو, روی خدمات اینترنت, سرعت و آنتن دهی شبکه ها باید کار شود لطفن جبران خساره های کرونا را تنها روی شانه های دانش آموز نگذارید.در چهل سال جنگ و بدبختی که بزرگان ما به راه انداختند بیشترین تباهی برای قشر نادار و غریب کشور رسید، وزارت تحصیلات حد اقل شما کاری نکنید که محصل که پول برای خرید اینترنت و موبایل ندارد احساس کند از هم قطارانش ضعیفتر و ناتوانتر است.
سمیع صدیقی
کابل/۲۴ثور/فرهنگستان
