کابل/۶ثور/فرهنگستان
با این‌که خشونت در افغانستان حرف از نخست بودن می‌زد؛ کادرهای نخبه کشور، از عدم داشتن آینده روشن نگران اند و این موجی از خشونت افکار آن‌ّها را از ساختن به ترک کشور شان تبدیل کرده‌است.
طی دو دهه اخیر دولت هزینه هنگفتی را در راستای تربیه نسل جوان متقبل شد تا در توسعه و شگوفایی کشور در بخش‌های مختلف از جمله اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، تعلیمی، فرهنگی و تکنالوژی سهیم شوند.
اما متاسفانه به دلیل سقوط حکومت پیشین و از بین رفتن فرصت‌های کاری، فرار مغزها و سرمایه انسانی تشدید یافت و متخصصان و نخبه‌های جامعه که در بخش‌های مختلف دارای تحصیلات عالی و تجارب فنی بودند، افغانستان را ترک کردند و عده هم تلاش دارد که افغانستان را ترک کند.
منیژه آرین، خبرنگار آزاد می‌گوید: «طالبان چشم و زبان مان را بسته‌اند، برای آینده‌ام تصمیم گرفتم تا افغانستان را ترک کنم و دوستانم همه به دنبال فرصتی برای رفتن هستند.»
این جوانان و نخبه‌های نو رسیده در حالی پا به فرار نهاده‌اند که خشونت، درگیری‌های مسلحانه و نزدیک‌شدن گروه‌های تروریستی به شهرها بیش‌تر از قبل دیده می‌شود.
مجیب‌الرحمن که تازه از دانشکده‌ی ساینس دانشگاه کابل فارغ شده است می‌گوید:« یک طرف حلقه‌ی نیروهای وفادار به حکومت و طرف دیگر عالمی از فقر و تنگ‌دستی نمی‌دانم به کدام امید در افغانستان ادامه دهم.»
هرچند کمیسیون مستقل اصلاحات اداری و خدمات مُلکی کشور سالانه صدها و هزاران بست‌های خدمات ملکی را به رقابت آزاد می‌گذارد اما نظر به آمار سالانه فارغان از دانش‌گاه‌های دولتی و خصوصی کشور بَسنده نمی‌باشد.
همه‌ساله هزاران دانش‌جو از دانش‌گاه‌های کشور سند تحصیلی به‌دست می‌آورند و ده‌ها تن دیگر مدارک مهم تحصیلی را از کشورهای خارجی به‌دست آورده و خواهان کار در دست‌گاه حکومتی اند؛ ولی نبود بازار کار در کشور آنان را مجبور به فرار از کشور، کارهای شاقه و به‌دور از قلم و کتاب، عضویت در گروهای تروریستی و ده‌ها مورد دیگر کرده‌اند.
سیداجمل سادات شهروند کابل گفت که بیش از ۱۱ تن از دوستان و آشنایان او طی هفته‌های گذشته افغانستان را ترک کرده‌اند و عمدتا به ترکیه و هند می‌روند؛ وی می‌گوید: اکنون همه به فکر رفتن هستند.
احمد« نام مستعار» فعال رسانه‌یی در کابل گفت: «وقتی نوجوان بودم فکر می‌کردم افغانستان را آباد خواهیم کرد و تمام مشکل‌ها که در گذشته داشتیم را حل خواهیم کرد؛ اما وقتی بزرگ شدم، مشکل‌ها بزرگ‌تر شدند و فکر می‌کنیم مشکلات از ما بیش‌تر هستند.»
وحید عرفان استاد دانشگاه در این مورد می‌گوید که در این مقطع حساس، لازم است دولت زمینه‌کاری را در اداره‌های دولتی بیش‌تر کرده و فرصت را به جوانان تحصیل‌کرده بدهند تا جلو این فرار ها گرفته شود.
وی افزود که جوانان که ستون فقرات یک کشور را تشکیل می‌دهند در بازسازی، به‌سازی و نوسازی کشور از قدرت بیش‌تر فکری و ذهنی برخوردار بوده و ماندن شان در افغانستان مُمِد تمام خواهد شد.
صبریه ابدال-فرهنگستان
